Przedmiotem pracy pozostaje dogłębna i wielopłaszczyznowa analiza konfliktu serbsko-albańskiego oraz działań Organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego skierowanych przeciw Federacyjnej Republice Jugosławii i wišżšcych się z poczštkowo niemilitarnš, a następnie militarnš odpowiedziš na toczšcy się w Kosowie w latach 90. XX w. konfikt etniczny. Autor stawia sobie za cel ukazanie całokształtu historycznych i polityczno-prawnych uwarunkowań konfliktu serbsko-albańskiego, jego dynamiki oraz przyczyn i przebiegu interwencji NATO. Analizie poddane zostajš dalekosiężne sktuki konfliktu i interwencji posiadajšce wymiar wewnštrzpaństwowy i międzynarodowy. Istotna czę?ć rozważań po?więcona jest próbie uchwycenia samego zjawiska konfliktu i interwencji w stosunkach międzynarodowych oraz ich wymiaru prawnomiędzynarodowego. Uwzględniona zostaje także problematyka interwencji humanitarnej, będšcej obecnie jednym z najbardziej kontrowersyjnych i dyskusyjnych zagadnień stosunków międzynarodowych i prawa międzynarodowego.

Autor tego tekstu pragnął przybliżyć polskiej publiczności istotę kryzysu kosowskiego oraz oświetlić jego elementy ze strony, z jakiej patrzy większość Serbów. Jest to oczywiście syntetyczne spojrzenie na ten problem. Stąd taki tytuł i podtytuł książki. Autor przez dwa lata (1987-1989) pracował w Polsce jako lektor języka serbo-chorwackiego (na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie) i tu, na miejscu, starał się pójść tropami polskiej historii, zrozumieć logikę polskiego myślenia i poznać poglądy Polaków na temat przyszłości ich kraju i Europy Środkowej. Mimo, że od powrotu autora do Jugosławii upłynęło dziesięć lat nadal utrzymuje on ścisłe związki z kilkoma katedrami slawistycznymi w Polsce (w Krakowie, Opolu, Gdańsku, Wrocławiu), gdzie od czasu do czasu przyjeżdża i wciąż ma liczne kontakty z kolegami i przyjaciółmi. Dlatego od chwili wybuchu kosowskiego kryzysu zależało mu by środowiska tezapoznać z serbskim punktem widzenia sprawy. Przez cały okres trwania tego kryzysu autor kontaktował się z kolegami i przyjaciółmi z Polski telefonicznie, e-mailem i drogą listowną. Wiele osób dzwoniło z Polski prosząc o wyjaśnienie i ustosunkowanie się do problemu. Te kontakty i obserwacje poczynione do 15 grudnia 1999 roku zaowocowały w postaci jednego długiego listu z Belgradu. Autor kieruje go do całej niezależnej opinii publicznej w Polsce, a w szczególności do slawistów oraz instytucji naukowych i kulturalnych, które zajmują się badaniem historii i perspektyw Bałkanów.